Ik had er zin in en vond de workshop ‘Soul Collage’ leuk. Ik wist wel zo’n beetje wat ik kon verwachten namelijk dat je de beelden uitkiest waar je wat van jezelf in ziet. Ik heb een ‘Artisan’ uitgekozen, een vrouw van middelbare leeftijd die geconcentreerd bezig is met haar werk. En op de tweede collage een display van artikelen die daar iets van zeggen, zoals schilderkwasten in water en verf op een werktafel, een journal, een werkje van kralen en touw… Ik maak graag collages dus wat dat betreft is het helemaal mijn ding. De collage analyseren en vragen erover beantwoorden vond ik zinvol. In dit deel geen verassingen, ik weet wel waar ik mee bezig ben en in opga.

Het tweede deel van de workshop had ik niet verwacht namelijk een ronde met de groep van 12 deelnemers. Mensen die ik nooit eerder heb gezien. Er was geen introductie geweest met de groep…

Okay, het 2 deel begon met een groepsronde waarbij elke deelnemer, één voor één in haar collage moest stappen en aan de groep kon vertellen wat ze er in zag. Je kon je collage laten zien aan de groep. Sommigen vertelden iets over wat er naar boven kwam en werden hier heel emotioneel en begonnen te huilen. Ik weet niet of ik hier behoefte aan had. Beter gezegd, je laat het gebeuren maar wat moet je er verder mee?

Tot slot werden alle collages in een cirkel gelegd en moesten alle deelnemers hier in een kring omheen staan, handen vasthouden, alle collages bekijken. Wat ik daarbij opmerkte is dat ik niks met de andere collages heb. Er werd gevraagd of je midden in de kring wou gaan staan om je as draait en iedereen nog eens in de ogen kijkt. Tot slot nog een rondje waarbij je nog een woord mocht meegeven. Een zoetsappig stukje.

Ik vind het onprettig om vreemde mensen aan te raken of de handen vast te houden, dan krijg ik echt een gevoel van verzet en midden in een kring staan hoeft voor mij ook niet. Maar misschien moet ik daar ook nog eens een keer mee naar de psychologe. Vreemden zoenen vind ik ook twee keer niks. Grouphugs mogen ze van mij verbieden.